“Αλλά αγάπη μου, δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ είσαι το φως”.
– Ανώνυμος
Σηκώνομαι
Μπορείς στην Ιστορία να με διασύρεις
Με το στρεβλό σου ψέμα το πικρό
Στη λάσπη μέσα ίσως να με σύρεις
Αλλά σαν σκόνη εγώ θα σηκωθώ
Που αναπηδώ γιατί σε αναστατώνει;
Γιατί η κατήφεια τόσο σε στοιχειώνει;
Που περπατώ καμαρωτά σαν να κατείχα
Πετρελαιοπηγές μες στο σαλόνι
Ακριβώς σαν τα φεγγάρια και τους ήλιους
Με της παλίρροιας το σίγουρο ρυθμό
Σαν τις πιο αισιόδοξες ελπίδες
Και πάλι εγώ θα σηκωθώ
Θέλεις να με βλέπεις τσακισμένη;
Σκυφτό κεφάλι χαμηλωμένο βλέμμα
Από το κλαψούρισμα εξασθενημένη
Με ώμους πεσμένους σαν δάκρυα χυμένα
Η αγέρωχή μου στάση σε προσβάλλει;
Μην αφήνεις να σου τρώει την ψυχή
Που εγώ γελώ σαν να κατείχα
Χρυσωρυχεία στην πίσω την αυλή
Μπορείς να με πυροβολήσεις με τα λόγια
Να είναι το βλέμμα σου μαχαίρι κοφτερό
Μπορείς να με δολοφονήσεις με το μίσος
Μα σαν αέρας εγώ θα σηκωθώ
Σε ξαφνιάζει ο γυναικείος ερωτισμός μου;
Σ’ αναστατώνει ολοένα βαθμηδόν
Που χορεύω διαμάντια σαν να είχα
Ψηλά στο σμίξιμο των δύο μου καλτσών
Μες απ’ τα καλύβια της ντροπής της Ιστορίας
Σηκώνομαι
Από ένα παρελθόν εδραιωμένης δυστυχίας
Σηκώνομαι
Είμαι μαύρος ωκεανός με πλάτη και μυστήρια
Ξεχύνομαι φουσκώνω αντέχω την παλίρροια
Πίσω μου αφήνοντας νύχτες αντάρας φοβέρας
Σηκώνομαι
Σε μια χαραυγή διαυγούς θαυμάσιας μέρας
Σηκώνομαι
Φέρνοντας τα προγονικά που μου έδωσαν δώρα
Είμαι του σκλάβου το όνειρο η ελπίδα η ώρα
Σηκώνομαι
Σηκώνομαι
Σηκώνομαι
Σηκώνομαι
Ποιήμα της Maya Angelou
“Καθαρίζει με πολύχρωμες σκούπες,” – Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)
Σκουπίζει με πολύχρωμες σκούπες,
Και αφήνει τα κουρέλια πίσω.
Ω, νοικοκυρά της εσπερινής δύσης,
Γύρισε πίσω και σκούπισε τη λίμνη!
Σου έπεσε ένα μωβ υφάδι
Σου έπεσε ένα κεχριμπαρένιο νήμα
Και τώρα έχεις σπείρει όλη την Ανατολή
Με υπάρχοντα σμαραγδένια!
Και εκείνη εξακολουθεί να παίζει
με τις στιγματισμένες σκούπες της,
Και εξακολουθούν οι ποδιές να πετούν,
Ώσπου οι σκούπες ξεθωριάζουν απαλά σε αστέρια –
Και μετά φεύγω.
Ανίκητος
Πέρα απ’ τη νύχτα που με ζώνει
και τ’ Έρεβος που καρτερεί,
όποιον θεό και αν υπάρχει,
ευχαριστώ που ‘χω αδάμαστη ψυχή.
Μέσα στη δίνη των πραγμάτων
δεν επροσκύνησα, δεν έκλαψα γοερά.
Υπό τον ήχο χτυπημάτων
στέκει η κάρα μου ματωμένη, αλλά ψηλά.
Πέρα απ΄τα όρια αυτού του τόπου,
όπου φωτίζει μόνο ο Τρόμος και η Σκιά,
ο Φόβος ακλόνητο με βρήκε
κι ατρόμητο θα συνεχίσει να με συναντά.
Λίγο με νοιάζει πόσο στενή είναι η πύλη
Πόσο φορτωμένο με τιμωρίες το γραφτό μου.
Εγώ είμαι της μοίρας μου αφέντης
Και της ψυχής μου ο καπετάνιος είμαι εγώ.
ποίημα του Ουίλιαμ Μπλέικ (1757 – 1827)
“Αν και η ψυχή μου μπορεί να βυθιστεί στο σκοτάδι, θα ανατείλει στο τέλειο φως,
Έχω αγαπήσει τα αστέρια πολύ έντονα για να φοβάμαι τη νύχτα”.
– Sarah Williams, Twilight Hours: 1868
ρωσικό ποίημα της Άννας Αχμάτοβα
“Σαν λευκή πέτρα”
”Σαν μια λευκή πέτρα που βρίσκεται βαθιά σε ένα πηγάδι,
Σκληρή και καθαρή, μια ανάμνηση βρίσκεται μέσα μου.
Δεν μπορώ να αγωνιστώ, ούτε έχω καρδιά να αγωνιστώ:
Είναι τέτοιος πόνος και όμως τέτοια έκσταση.
Μου φαίνεται ότι κάποιος που κοιτάζει προσεκτικά
στα μάτια μου, θα το έβλεπε, ωχρό, χλωμό.
Και, καθώς το βλέπει, θα γινόταν πιο θλιμμένος και πιο σκεπτικός…
από κάποιον που ακούει μια πικρή ιστορία.
Οι αρχαίοι θεοί άλλαξαν τους ανθρώπους σε πράγματα, αλλά τους άφησαν…
μια συνείδηση που σιγόκαιγε ατελείωτα,
Ότι οι υπέροχες θλίψεις θα μπορούσαν να διαρκέσουν για πάντα.
Κι εσύ μεταμορφώθηκες σε ανάμνηση. ”
“Οι σκύλοι είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους γιατί ξέρουν αλλά δεν λένε.”
– Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)
”Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τʼ ακουμπήσω”
– Γιώργος Σεφέρης, από το “Μυθιστόρημα” (1935)
“Πήγα βόλτα στο δάσος και βγήκα πιο ψηλός από τα δέντρα.”
– Χένρι Ντέιβιντ Θορώ (1817-1862)
“Όποτε βλέπω την καμάρα ενός με γούστο χτισμένου Ιαπωνικού δωματίου, θαυμάζω την κατανόησή μας για τα μυστικά των σκιών, την ευαίσθητη χρήση της σκιάς και του φωτός.”
– Τζουνίτσιρο Τανιζάκι (1886-1965), από το ‘In Praise of Shadows’
“Κανείς δεν γίνεται πνευματικά διαυγής φανταζόμενος φιγούρες φωτός, αλλά κάνοντας το σκοτάδι συνειδητό.”
– Καρλ Γιουνγκ (1875-1961)
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Απόσπασμα από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη
Μύρισε την άνοιξη. Είναι εδώ.
* ποίημα του William Wordsworth (7 Απριλίου 1770 – 23 Απριλίου 1850)
“‘Γραμμές που γράφτηκαν νωρίς την άνοιξη’.
“Μέσα από τις τούφες των νυχτολούλουδων, σ’ εκείνη την πράσινη κουρτίνα…
Η πασχαλιά έβγαλε τα στεφάνια της,
Και είναι η πίστη μου ότι κάθε λουλούδι
απολαμβάνει τον αέρα που αναπνέει.
Τα πουλιά γύρω μου χοροπηδούσαν και έπαιζαν,
Δεν μπορώ να μετρήσω τις σκέψεις τους.
Αλλά η παραμικρή κίνηση που έκαναν
…έμοιαζε με διέγερση από ευχαρίστηση…
‘Κατάσταση του νου”
Αν νομίζεις ότι έχεις χτυπηθεί, έχεις χτυπηθεί
Αν νομίζεις ότι δεν τολμάς, δεν τολμάς
Αν θέλεις να κερδίσεις, αλλά νομίζεις ότι δεν μπορείς,
είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα κερδίσεις
Αν νομίζεις ότι θα χάσεις, έχασες.
Γιατί στον έξω κόσμο ανακαλύπτουμε πως
η επιτυχία ξεκινά με τη θέληση ενός προσώπου
Όλα είναι στην κατάσταση του νου.
Εάν νομίζεις ότι είσαι εκτός κατηγορίας, είσαι.
Χρειάζεται να σκεφτείς υψηλά για να ανέβεις.
Χρειάζεται να έχεις σιγουριά για τον εαυτό σου, πριν
ακόμη να μπορέσεις να κερδίσεις το βραβείο.
Οι μάχες της ζωής δεν πηγαίνουν πάντα
στο ισχυρότερο ή το πιο γρήγορο πρόσωπο.
Αλλά αργά ή γρήγορα το πρόσωπο που κερδίζει
είναι αυτό που πιστεύει ότι μπορεί!
Ένα θρυλικό κομμάτι στοχαστικής ποίησης του Walter D. Wintle, ενός ποιητή που έζησε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Λίγα ως σχεδόν τίποτα είναι γνωστά για οποιεσδήποτε λεπτομέρειες της ζωής του
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ’ η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
Απόσπασμα απο το ποίημα ”Πορτοκαλένια” του Οδυσσέα Ελύτη
“Θέλω το φως και το σιτάρι των αγαπημένων σου χεριών να περάσουν τη φρεσκάδα τους πάνω μου ακόμη μια φορά”
– Πάμπλο Νερούδα, “Τα Χέρια σου” (1952)
“Η τέχνη δεν αναπαράγει το ορατό· αντίθετα, το κάνει ορατό.”
– Πάουλ Κλέε (1879-1940)
“Η ζωντανή στιγμή είναι το παν.”
– Ντ. Χ. Λόρενς (1885-1930)
“Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμα και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας,
να χάνομαι για λίγο.
Nα κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά
και να στοχάζομαι,
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,
πλανεύοντάς τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.”
Ο Μοναχικός – Φρίντριχ Νίτσε
Το πνεύμα είναι παντού.
Δεν υπάρχει ναός, άγαλμα,
είδωλο, ιδέα, αρχή,
μέθοδος ή πρόσωπο που
έχει ”πνευματικά δικαιώματα” για το
Πνεύμα.
Είναι διαθέσιμο για όλους.
Κάθε στιγμή. Οπουδήποτε.
The Mystic Egg
* ένα ποίημα από τον Langston Hughes (1902-1967)
~Όνειρα~
Κρατήσου στα όνειρα
Γιατί αν τα όνειρα πεθάνουν
Η ζωή είναι ένα πουλί με σπασμένη τη φτερούγα
το οποίο δεν μπορεί να πετάξει.
Κρατήσου στα όνειρα
Για όταν τα όνειρα φύγουν
Η ζωή είναι ένα άγονο πεδίο
παγωμένο με χιόνι~
Νιώσε το καλοκαίρι…
Και όλες τις μικρές του λεπτομέρειες
που συνθέτουν την ύπαρξή του
Στη ζωή. Στη δική σου ζωή.
Πέρα από το να σκέφτεσαι το καλοκαίρι
Νιώσε… το καλοκαίρι
The Mystic Egg
“Στο τέλος της ημέρας, μπορούμε να αντέξουμε πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε.”
– Φρίντα Κάλο (1907-1954)
Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
απόσπασμα από το Γυμνός, Iούλιο Μήνα του Οδυσσέα Ελύτη
-Άξιον εστί (απόσπασμα)
Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’ εικόνα και ομοίωση μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από ‘να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν’ απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το ‘χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ’ ακριβό του τ’ όνομα φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν’ απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.
ΑΥΤOΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!
Οδυσσέας Ελύτης
“Όταν μία πόρτα της ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει.
Αλλά συχνά κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε εκείνη που έχει ανοιχτεί για εμάς.”
– Έλεν Κέλερ (1880-1968)
“Το μόνο πραγματικό εμπόδιο είναι ο φόβος της αποτυχίας.
Στο μαγείρεμα πρέπει να έχεις μια στάση του τύπου ‘και στα διάλα’.”
– Τζούλια Τσάιλντ (1912-2004)
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Η Θάλασσα- Ντίνος Χριστιανόπουλος
Η υπέροχη κατάσταση
όπου τα ζώα συναντούν τους ανθρώπους
απροσδόκητα
στο δρόμο
κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού
Όταν χαμηλώνουμε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου
όταν χαμηλώνουμε τις φωνές στο κεφάλι μας
Μπορεί να ακούσουμε το μήνυμα που φέρνουν
The Mystic Egg
Φίλησε
Φίλησε περισσότερο
Φίλησε ακόμα περισσότερο
Τα χείλη σου είναι πολύτιμα
The Mystic Egg
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
οι νύχτες από δω και πέρα
Κικ΄ή Δημουλά -Το λίγο του κόσμου 1971
Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.
Ενα από τα ερωτικά γράμματα που έστειλε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας στην Θεανώ Σουνά
“Τώρα σώπασε.
Άφησε Εκείνον που δημιουργεί τις λέξεις να μιλήσει.
Αυτός έφτιαξε την πόρτα.
Αυτός έφτιαξε την κλειδαριά.
Αυτός έφτιαξε και το κλειδί.”
*ένα απόσπασμα ποιήματος του Ρουμί
“Κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο, ο ουρανός είναι γαλάζιος, και τα όνειρα που τολμάς να ονειρευτείς πραγματικά γίνονται πραγματικότητα.”
– Ε.Υ. Χάρμπουργκ (1896-1981),
για το τραγούδι “Κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο” στο “Ο Μάγος του Οζ”
“Το σκέιτμπορντ σε μαθαίνει πώς να πέφτεις σωστά.
Είναι μια τέχνη επιβίωσης.”
– Μπαμ Μαρτζέρα
“Αυτό είναι αγάπη:
να πετάς προς έναν μυστικό ουρανό,
να προκαλείς εκατό πέπλα
να πέφτουν κάθε στιγμή.
Πρώτα να αφήσεις τη ζωή.
Τέλος, να κάνεις ένα βήμα χωρίς πόδια”.
* ένα απόσπασμα από την ποίηση του Ρουμί
“Η φύση δεν βιάζεται, παρ’ όλα αυτά όλα επιτυγχάνονται.”
– Λάο Τζου
~Η χλωμή πορφύρα ακόμη
Λιώνει γύρω από το πέταγμά σου,
Σαν ένα αστέρι του ουρανού,
Στο φως της ημέρας
Είσαι αόρατος, αλλά ακόμα ακούω την τσιριχτή χαρά σου…~
Percy Bysshe Shelley (1792-1822)
“Η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου, πρέπει να συνεχίζεις να κινείσαι.”
– Αλβέρτος Αϊνστάιν
Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με ένα δίλημμα, δες αν υπάρχει μέσα σου ένα επείγον συναίσθημα που απαιτεί μια απόφαση.
Ποτέ μην πάρεις μια απόφαση από εκείνο το σημείο.
Πάρε μια ανάσα.
Κοίταξε μπροστά.
Κοίταξε πιο βαθιά και πιο μακριά στον ορίζοντα.
Ποιος ξέρει τι βρίσκεται μπροστά σου;
Χαμογέλασε.
Κάνε μικρά χορευτικά βήματα με το δικό σου φυσικό βηματισμό και ρυθμό.
Καθώς κάνεις μικρά βήματα ανακούφισης, μπορεί να εκπλαγείς όταν διαπιστώσεις ότι δεν χρειάζεται να επιλέξεις τίποτα απολύτως.
The Mystic Egg
“Ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να υπηρετείς, και να δείχνεις συμπόνια και τη θέληση να βοηθάς τους άλλους.”
– Άλμπερτ Σβάιτσερ (1875-1965)
“Η δημιουργικότητα είναι να επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει λάθη.
Η τέχνη είναι να ξέρεις ποια από αυτά να κρατήσεις.”
– Σκοτ Άνταμς (1957-)
Να δω το φοβερό, έλεγα
να συγκρατήσω ως το τέλος
την εικόνα του
όποια κι αν είναι.
Από μέσα μου πρόσεχα
μην κάνω τίποτα
και το προκαλέσω.
Η πρόκληση-Τίτος Πατρίκιος
“Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για ήττα.
Ένας άνθρωπος μπορεί να καταστραφεί αλλά όχι να ηττηθεί.”
– Έρνεστ Χέμινγουεϊ, “Ο Γέρος και η Θάλασσα” (1952)
Αίσθηση του χιούμορ
ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν πρέπει να σταθεί μπροστά στο φεγγάρι
Για να πει ένα γλυκό τραγούδι,
Με σπουδαιοφανή σημασία,
Η αίσθηση του χιούμορ του έχει χαθεί.
Όχι, ας φορέσουμε το ετερόκλητο καπέλο,
Το κακόγουστο ύφος του γελωτοποιού,
Αν θέλουμε να φλερτάρουμε τον καθρέφτη…
Και να δούμε αυτό που πρέπει να δούμε.
Ω, καθρέφτη στον τοίχο του ωραίου ουρανού,
Εκεί θα βρούμε αυτό που φέρνουμε.
Έτσι, ας χαμογελάσουμε με ειλικρίνεια
Και να στολίσουμε τις ψυχές μας και να τραγουδήσουμε.
Ναι, μόνο με το παιδευτικό αστείο…
θα περάσουν τα φαντάσματα και οι τρόμοι,
και τα φέιγ βολάν, ή άλλα τέτοια φιλικά πράγματα,
…θα ρίχνουν φιλιά μέσα από το τζάμι.
* ένα ποίημα του Nicholas Vachel Lindsay {10 Νοεμβρίου 1879 – 5 Δεκεμβρίου 1931}
“Οι επιλογές είναι οι μεντεσέδες του πεπρωμένου.”
– Έντουιν Μάρκαμ
*’ενα ποίημα του Τεύκρου Ανθία (1904-1968)
”Τα εξάηχα των γλάρων”
~Τ’ άσπρα φτερά σας νάειχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά,
τη λυγμική σας τη λαλιά,
που όλο αναλύεται σ΄ εξάηχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά!
Να παίζω με τα κύματα,
που μέρα – νύχτα σας φιλούν
και σάμπως σκόρπια νήματα
πάνω στη θάλασσα κυλούν,
να παίζω με τα κύματα,
που μέρα – νύχτα σας φιλούν.
Νάν΄ η ζωή μου κάποια χίμαιρα
και σα σκοπός εαρινός,
νάν΄ η ζωή μου εσπερινός
σε φώτα αβέβαια κ΄ εφήμερα,
νάν΄ η ζωή μου κάποια χίμαιρα
και σα σκοπός εαρινός.
Μην πείτε τάχα πως κουράστηκα
το κάθε νέο να λαχταρώ,
τόσο φριχτά κι ας δοκιμάστηκα
μέσα στης Μοίρας το χορό,
μην πείτε τάχα πως κουράστηκα
Απόσπασμα απο τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος
Άφησε με να’ρθω μαζί σου.
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του
Αϊ-Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα απ’ το τυχαίο
άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι που ‘ναι σα μια
μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που
μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και την δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από σένα ακόμη, του εθυσίασα,
έτσι λευκή κι απρόσιτη ν’ ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα,
στη λευκότητα του σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ’ τ’ αδηφάγα μάτια των αντρών κι απ’ τη
δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ’ βλεπα)
– ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς, ό,τι θαυμάζεις, σου
φτάνει ο θαυμασμός σου, –
θε μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν σε μιαν αποθέωση
αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δρόμος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς
τα κάτω. – Όχι, δε φτάνει.
Αλλά ο ήχος του κύματος
που χτυπάει στο βράχο
φτάνει στα αυτιά σου και μεταφράζεται σε
τις μυρμηγκιαστικές αισθήσεις σε μέρη του σώματός σου,
Η λεπτή γεύση του θαλασσινού αλατιού
στα χείλη και τη γλώσσα σου.
Το άνοιγμα των ματιών για να κάνετε χώρο για
προσωρινό γεγονός να απορροφηθεί μέσα σου.
Και η στιγμιαία απουσία φωνών που μιλούν,
μέσα στο κεφάλι
Η αίσθηση της δύναμης της φύσης
που χτυπάει στο στήθος και την ανθρώπινη καρδιά,
Ω ναι…
Αυτή η στιγμή θα μπορούσε να αξίζει περισσότερο
από έναν αναγκαστικό, υπό όρους διαλογισμό.
Από μια συνεδρία θεραπείας για να απελευθερωθεί ο πόνος.
Από μια αναγκαστική προσευχή, φτιαγμένη από απελπισία…
Από έναν καφέ με έναν φίλο για να μοιραστείς τη μέρα
από ένα ταξίδι στο εξωτερικό σε μια άγνωστη χώρα
Ή ακόμα περισσότερο
Από ένα φιλί με ονειρεμένο σύντροφο
The Mystic Egg
Η ειρήνη ρέει μέσα μου
Όπως η παλίρροια στην λιμνούλα δίπλα στην ακτή,
Είναι δική μου για πάντα,
Δεν υποχωρεί σαν τη θάλασσα …
“Ειρήνη”. Sara Teasdale (1884-1933)
Το μάτι
πρέπει να μάθει να ακούει
πριν κοιτάξει
*μια φράση του Ρόμπερτ Φρανκ (1924 -2019), Ελβετού φωτογράφου
Ελπίδα
Καθόταν έξω από τη σχισμένη φωλιά,
Παρακολουθούσε πώς η μοίρα μου θα εξελισσόταν,
Ακόμα και όπως οι εγωιστές άντρες.
Ήταν σκληρή μέσα στο φόβο της,
Μέσα από τα κάγκελα μια θλιβερή μέρα,
κοίταξα έξω και την είδα εκεί,
Και εκείνη έστρεψε το πρόσωπό της μακριά!
Σαν ψεύτικη φρουρά, σαν ψεύτικη σκοπιά,
Ακόμα, στη μάχη, ψιθύριζε την ειρήνη,
Τραγουδούσε ενώ εγώ έκλαιγα,
Αν άκουγα, θα σταματούσε …
Η ελπίδα δεν ήταν παρά μια δειλή φίλη
* ποίημα της Έμιλυ Μπροντέ (1818-1848)
“Υπάρχει ένα φως στην άνοιξη
Που δεν υπάρχει στον χρόνο
Σε κανένα άλλο διάστημα
—Όταν ο Μάρτιος είναι μόλις εδώ” – Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886)
“Η αγάπη δεν επιδιώκει να ευχαριστηθεί, ούτε φροντίζει για τον εαυτό της, αλλά δίνει την άνεσή της σε άλλον, και χτίζει έναν Παράδεισο στην απελπισία της Κόλασης.”
– Γουίλιαμ Μπλέικ (1757-1827)
”Στη μέση του χειμώνα,
ανακάλυψα μέσα μου
ένα ακατάβλητο καλοκαίρι”.
Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960
Νόμπελ 1957
Αχ, έλα μαζί μου!
Θα σου φυσήξω αυτή την υπέροχη φούσκα, το φεγγάρι,
Που επιπλέει για πάντα και μια μέρα.
Θα σου τραγουδήσω το τραγούδι του υάκινθου
Από τα πιθανά αστέρια.
Θα δοκιμάσω τις ασταθείς στέπες του ονείρου,
Μέχρι να βρω το Μοναδικό Λουλούδι,
Που θα κρατήσει (νομίζω) τη μικρή σου καρδιά
Ενώ το φεγγάρι βγαίνει από τη θάλασσα.
αποσπασμα το ποίημα του E. E. Cummings (1894 – 1962)-”Είσαι κουρασμένη”
‘Ηλεκτρισμός” *ποίημα από τη Lola Ridge (1873 – 1941)
⚡️
Μέσα από τις Φλογισμένες Επαφές
Ορμητικές Αύρες από Χάλυβα
Αγγίζονται και Περιστρέφονται Χώρια
μέσα από τους Φορτισμένους Φαλλούς
του Σίδερου που Ανασκιρτά
Θηλυκό και Αρσενικό,
Ολοκληρωμένα, Αδιαίρετα, Ένα
Λιώνουν μαζί
ως Φως
* ένα ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον (1830-86)
“‘Εκτροπή! Μια μικρή βάρκα παρασυρμένη!”
Εκτροπή! Μια μικρή βάρκα παρασυρμένη!
Και η νύχτα πέφτει!
Θα καθοδηγήσει κανείς μια μικρή βάρκα
στην πλησιέστερη πόλη;
Έτσι λένε οι ναυτικοί, χθες,
…καθώς το σούρουπο ήταν καφετί..,
Ένα μικρό καράβι εγκατέλειψε την μάχη του,
και γουργούριζε κάτω και κάτω.
Αλλά οι άγγελοι λένε, χθες,
Ακριβώς όπως η αυγή ήταν κόκκινη,
Ένα καραβάκι ξεσπάθωσε με θύελλες…
ξαναφτιάχνει τα κατάρτια του, ξαναφτιάχνει τα πανιά του…
Και με αγαλλίαση, πήγε μπροστά!
Φυγή- Γιώργος Σεφέρης
Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.
Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.
Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.
Και όταν οι ρίζες του λουλουδιού
θα δυναμώσουν, αφού τις φροντίσεις
Ο τοίχος θα καταρρεύσει
Και όλα όσα θα παραμείνουν
θα είναι το ροζ λουλούδι
Και τότε θα υποκλιθείς στον τοίχο
Για να κάνεις χώρο για το λουλούδι
Και τότε θα υποκλιθείς στο λουλούδι
Για τη δύναμή του να επιβιώσει
Και τότε θα υποκλιθείς στη ζωή
Γιατί γνωρίζεις καλύτερα από το μυαλό σου
*Τα ψυχικά τείχη
που έχουν χτιστεί μέσα μας
σε ορισμένες στιγμές
…για να μας προστατέψουν από το τραύμα.
είναι στην πραγματικότητα αυτά που
μας χωρίζουν από τη ζωή
Υπάρχει μια φράση που κάποιος είπε:
“Πρέπει να αγαπάς τις άμυνές σου
πριν τις σπάσεις”.
Εγώ θα έλεγα:
“Πρέπει να κατανοήσεις
τις άμυνές σου πριν μπορέσεις
να τις μεταμορφώσεις”.
The Mystic Egg
Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,
Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι
Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.
Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους
Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω
Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,
Κι ούτε πια να γυρίσω
Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες
Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.
Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει
Γιατί μοιάζει με μένα.”
”Αγαπάω” Νίκος Καββαδίας
Ένας περίπατος
Τα μάτια μου αγγίζουν ήδη τον ηλιόλουστο λόφο.
πηγαίνοντας πολύ μπροστά από το δρόμο που έχω ξεκινήσει.
Έτσι μας πιάνει αυτό που δεν μπορούμε να πιάσουμε,
έχει εσωτερικό φως, ακόμα και από μακριά…
και μας φορτίζει, ακόμα κι αν δεν το φτάνουμε,
σε κάτι άλλο, το οποίο, με δυσκολία το αισθανόμαστε,
είμαστε ήδη- μια χειρονομία μας οδηγεί προς τα εμπρός.
απαντώντας στο δικό μας κύμα…
αλλά αυτό που νιώθουμε είναι ο άνεμος στα πρόσωπά μας.
* ποίημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875 – 1926)
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.
[Γιώργος Σεφέρης, Σχέδια για ένα καλοκαίρι]
“Τα λουλούδια είναι τα πιο γλυκά πράγματα που έκανε ο Θεός και ξέχασε να βάλει μέσα μια ψυχή.” – Χένρι Γουόρντ Μπίτσερ, 1858
